Τι είναι άραγε ο διαλογισμός; Είναι μια άσκηση, κάτι το ιδιαίτερο, μήπως είναι μια διαδκασία απομόνωσης και φυγής από την ζωή και τον εαυτό μας; Για να μπορέσουμε να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα ο μόνος τρόπος είναι να "μπούμε" σε κατάσταση διαλογισμού και να δούμε από μόνοι μας, όχι από δεύτερο χέρι, τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Η διαδικασία απόκτησης πραγματικής γνώσης κάποιας κατάστασης είναι να την ζήσουμε οι ίδιοι, διαφορετικά ολισθαίνουμε είτε στον χώρο της θεωρητικολογίας, είτε του επιπόλαιου συναισθηματισμού. Οι συνθήκες όμως της ζωής και της κοινωνίας μας έχουν συνηθίσει να κρίνουμε εξ΄ αποστάσεως, χωρίς να βιώνουμε αυτό το οποίο κρίνουμε, χωρίς να γνωρίζουμε τον άνθρωπο που κατηγορούμε στους άλλους. Είναι μια εύκολη λύση. Μας προσδίδει το "κύρος" του γνώστη και του ειδήμονα, με την βοήθεια του οποίου ξεγελούμε αυτούς που θέλουν να ξεγελαστούν.
Εφ΄ όσον αποφασίσουμε να γνωρίσουμε από πρώτο χέρι τι είναι ο διαλογισμός, πρέπει να πραγματοποιήσουμε εμείς οι ίδιοι το πείραμα. Κάθε πείραμα όμως απαιτεί και ορισμένες συνθήκες. Αφού εμείς είμαστε το υποκείμενο του πειράματος οι συνθήκες αυτές αφορούν εμάς τους ίδιους. Άνθρωποι που γοητεύονται από την εξωτερική ζωή και αποφεύγουν με κάθε τρόπο να στρέψουν την προσοχή τους στον ίδιο τους τον εαυτό, στις σκέψεις τους και στα συναισθήματά τους, άνθρωποι που λένε ψέματα στον εαυτό τους ως μια διαδικασία συνεχούς αυτοδικαιολόγησης του εγώ τους, άνθρωποι που δεν είναι συνεπείς στα καθήκοντά τους και άνθρωποι που αισθάνονται ότι όλο το συνωθύλευμα των ασταμάτητων και χωρίς έλεγχο σκέψεων που βουίζουν μέσα στο κεφάλι τους και των συναισθηματικών τους προσκολήσεων έχει κάποια "χρησιμότητα", μάλλον δεν θα μπορέσουν να διαλογιστούν. Ενδεχομένως ούτε που θα το προσπαθήσουν. Διότι ο διαλογισμός είναι ακριβώς το σταμάτημα όλων αυτών των καταστάσεων.
Ίσως τελικά διαλογισμός να είναι μια από τις πολλές φυσικές καταστάσεις συνειδητότητας. Το να είμαστε ο εαυτός μας. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο διαλογισμός έχει σχέση με αυτό που ο κόσμος ονομάζει δυνατή θέληση και προσπάθεια. Όλα αυτά απαιτούν την άσκηση πίεσης στον εαυτό μας. Και πίεση σημαίνει ότι κάποια πλευρά του εαυτού μας μάλλον δεν θέλει να διαλογιστεί και αντιστέκεται σθεναρά. Δημιουργείται έτσι ένας εσωτερικός διχασμός και αφού σπαταλήσουμε χρόνο και ενέργεια τελικά χάνουμε την μάχη με τον εαυτό μας, την οποία ίσως δεν χρειαζόταν καν να δώσουμε. Δεν αποκλείεται όμως η θέληση να παίζει ρόλο στον διαλογισμό, με έναν τρόπο που δεν τον φανταζόμαστε. Ως πρόθεση, ως καλή διάθεση και ως ζωηρό (πιθανώς ανεξήγητο) ενδιαφέρον. Όλα αυτά δεν απαιτούν να δώσουμε "ομηρικές μάχες" με τον δήθεν κατώτερο εαυτό μας, αλλά ζητούν την ειλικρινή και βαθιά μας πρόθεση και την καλή μας την καρδιά. Δεν αποκλείεται τελικά τις μάχες να τις κερδίζουν εκείνοι που δεν τις δίνουν.
Σαβ Αυγ 23 2008, 01:31