Το έτος 1484, έτος "θαυμάτων" όπως το χαρακτήρισαν οι σύγχρονοι, όπου ο Ζευς και ο Κρόνος ενωμένοι στον αστερισμό του Σκορπιού υπόσχονταν, σύμφωνα με τις προφητείες, ριζική ανανέωση και μάλιστα την έναρξη της χρυσής εποχής, ο πάπας Ιννοκέντιος Η' δημοσίευσε μια βούλα , που όχι μόνο δεν προοιώνιζε τίποτα το χρυσό, αλλά καθιέρωνε από καθέδρας το κυνήγι των μαγισσών. Με την επιστολή αυτή ο πάπας επικύρωνε επίσημα το έργο των δύο Δομινικανών ιεροεξεταστών, του Γιάκομπ Σπρέγκερ και του Χάνριχ Κράμερ (γνωστού και ως εκτελεστή) στους οποίους ανατέθηκε η καταστολή της διαφθοράς που προκαλούσαν οι μάγισσες.
Το έργο Malleus Maleficarum (Σφυρί των Μαγισσών), που έγραψαν οι δυο Δομινικανοί και δημοσιεύτηκε το 1486, έγινε, στους επόμενους αιώνες, "το όπλο κατά της βασκανίας", το βασικό κείμενο που εδραίωνε τον αξεδιάλυτο δεσμό ανάμεσα στη μαγεία και στο γυναικείο φύλο.
Ακόμα, αυτό το κείμενο, καθορίζοντας το θρησκευτικοκοινωνικό έγκλημα που διέπρατταν οι μάγισσες, άνοιγε το δρόμο για την τελική λύση, την εξόντωση των μαγισσών.
Χρησιμοποιήθηκε σαν νομοθετικός κώδικας στον οποίο βασίστηκαν δικαστές και ιεροεξεταστές στις δίκες που έγιναν ως τον 17ο αιώνα.
Είναι ένα σοφά μελετημένο, σχολαστικό, άγριο, απίστευτο έγγραφο στοιχείο που αποδεικνύει ασύλληπτο φανατισμένο μισογυνισμό.
Χωρισμένο σε τρία μέρη κατά τις υπαγορεύσεις της "Σχολαστικής" φιλοσοφίας, εξετάζει, ερευνά και αναλύει κάθε πρακτική ή θεωρητική πτυχή της μαγείας.
Στο πρώτο μέρος οι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι πράγματι υπάρχουν μάγισσες και ότι όποιος αρνείται τη δύναμή τους πρέπει να θεωρείται αιρετικός.
Εξετάζουν αναλυτικά τους λόγους για τους οποίους οι γυναίκες έχουν όλα τα χαρακτηριστικά για να υποκύψουν στον πειρασμό του σατανά και αναφέρουν τις μαγγανείες τους και τις ποινές που οι συνετοί δικαστές πρέπει να επιβάλλουν σ'αυτές τις αποτρόπαιες γυναίκες.
Σε κάθε μέρος οι συγγραφείς θέτουν κάποιες ερωτήσεις για το ζήτημα της μαγείας και της εξάσκησης της, όπως ακόμα και για τους δαίμονες οι οποίοι βοηθούν τις μάγισσες στο αποτρόπαιο έργο τους.
Για να δώσω μια ιδέα του τρόπου συγγραφής του βιβλίου σκόπιμο είναι να αναφέρω κάποιες ερωτήσεις .
Π .χ στην ερώτηση VI αναρωτιούνται:
'Γιατί οι γυναίκες είναι επιεικώς επιρρεπής σε δαιμονικές προκαταλήψεις;'
Και απαντάνε στη συνέχεια, όπου σε κάποιο σημείο εκτός των άλλων αναφέρεται το εξής εφυές:
'Τώρα (για το θέμα "γυναίκες") στο κείμενο 'Ecclesiasticus xxv' αναφέρει ότι:
Δεν υπάρχει κεφάλι πάνω από το κεφάλι του ερπετού και δεν υπάρχει οργή πάνω από την οργή της γυναίκας'.
Στη συνέχεια , αναρωτιούνται:
'Τι άλλο είναι η γυναίκα από εχθρός, τιμωρία από την οποία δεν μπορείς να δραπετεύσεις, ένα αναγκαίο κακό, ένας φυσικός εχθρός, μια επιθυμητή καταστροφή, ένας τοπικός κίνδυνος, ένα κακό της φύσης βαμμένο με χαριτωμένα χρώματα;
Γι αυτό το λόγο, αν ήταν αμαρτία να τη χωρίσεις όταν θα έπρεπε να τη κρατήσεις, είναι στα αλήθεια ένα αναγκαίο βασανιστήριο.
Γιατί είτε πράττουμε μοιχεία χωρίζοντάς την, ή πρέπει να ανεχόμαστε ένα καθημερινό αγώνα'(Βασισμένο στο κείμενο του 'St.Matthew xix' που αναφέρει λόγους για τους οποίους δεν πρέπει να παντρευόμαστε.)
Στη συνέχεια αναφέρουν ένα απόσπασμα του 2ου βιβλίου του Κύκερου "Των Ρητορικών" όπου αναφέρεται να λεει μέσα: 'Τα πολλά πάθη των ανδρών τους οδηγούν σε ένα αμάρτημα, αλλά τα πάθη των γυναικών τις οδηγούν σε όλα τα αμαρτήματα, γιατί η ρίζα των κακών είναι η γυναίκα'.
Συνεχίζουν με ένα απόσπασμα του Seneca ο οποίος αναφέρει στις τραγωδίες του:
'Μια γυναίκα είτε αγαπά είτε μισεί, δεν υπάρχει τρίτη βαθμίδα. Και τα δάκρυα μιας γυναίκας είναι απάτη, γιατί μπορεί να αναπηδήσουν είτε από αληθινή θλίψη, ή μπορεί να είναι ψεύτικα.
Όταν μια γυναίκα σκέφτεται μόνη της, σκέφτεται σατανικά.' Στη συνέχεια δίνουν την ετυμολογία του σατανικού όρου "Γυναίκα" λέγοντας:
'Και όλα αυτά ενδείκνυται από την ετυμολογία της λέξης, γιατί Femina (γυναίκα)
προέρχεται από το Fe (πίστη) και το Minus (μείον).
Εφόσον αυτή πάντα είναι ποιο αδύναμη να κρατήσει και να διατηρήσει τη πίστη.'
Οι δυο Δομινικανοί μοναχοί στο δεύτερο μέρος του αποτρόπαιου βιβλίου τους, περιγράφουν τις μεθόδους με τις οποίες οι μάγισσες κάνουν κακό, και αναφέρουν τρόπους αποφυγής και εξουδετέρωσης των αποτελεσμάτων τους. Επικαλούνται-τι άλλο;- τη δική τους πείρα που δεν υστερεί σε τίποτα αφού και οι δυο έχουν αναλάβει το ρόλο του ιεροεξεταστή.
Μολονότι δεν προσθέτουν τίποτα νέο σε προηγούμενες περιγραφές τους για τη μύηση στα μυστικά της μαγείας, αναφέρονται ιδιαίτερα στα συνέδρια των μαγισσών τις σαββατιάτικες νύχτες, τα οποία υπάρχουν στους γερμανικούς μύθους.
Παρουσιάζουν με τις αισχρότερες λεπτομέρειες τα εγκλήματα των γυναικών κατά τη συνεύρεσή τους με το Σατανά.
Αξίζει να σταθούμε σε μια περίπτωση…
Μιας γριούλας από το Μπάλντουστ και από αυτή να συμπεράνουμε πόσο η σκληρότητα και η παρανοικότητα των συγγραφέων είχε ξεπεράσει κάθε όριο.
Αυτή λοιπόν η γριούλα κάτοικος της ενορίας της Κωνσταντίας, προσβλήθηκε γιατί δεν τη κάλεσαν οι γείτονές της σε ένα γάμο. Η γριούλα απευθύνθηκε τότε στο Σατανά….
Του ζήτησε να ξεσπάσει καταιγίδα τη κρίσιμη στιγμή της τελετής.
Ο Σατανάς για να την εξυπηρετήσει, τη μετέφερε σε ένα γειτονικό βουνό, και εκεί δυο βοσκοί την είδαν να σκάβει ένα λάκκο στο χώμα, να ουρεί μέσα και να σκορπίζει στον αέρα το υγρό.
Ο προνοητικός Σατανάς ανέλαβε να μετατρέψει το υγρό σε χαλάζι και βροχή και να το ρίξει επάνω στους προσκεκλημένους, για να τους χαλάσει τη γιορτή.
Η μαρτυρία των βοσκών ήταν αρκετή.
Η γριούλα συνελήφθηκε, βασανίστηκε, και τελικά καταδικάστηκε και κάηκε στη πυρά.
Από το παράδειγμα αυτό μπορεί κανείς να συμπεράνει τον τρόπο με τον οποίο, στο τρίτο μέρος του malleus - αφιερωμένο στους κανόνες που πρέπει να ακολουθούν οι δικαστές όταν δικάζουν μάγισσες - οι συγγραφείς μετατρέπουν το μισογυνικό τους ζήλο σε ένα αυστηρό και συγκεκριμένο δικαστικό κώδικα
. Η εξουσία του δικαστή είναι απεριόριστη.
Η ενοχή της κατηγορουμένης αναμφισβήτη.
Η υπεράσπισή της αδύνατη.
Ο βασανισμός της απαραίτητος ως αποδεικτικό στοιχείο της ενοχής της.
Η εξομολόγηση και η μετάνοια τελείως απαράδεκτες.
Η καταδίκη και η εκτέλεση της αναπόφευκτες.
Οι κατηγορούμενοι σύρονταν στο κεμαδερό, τον τόπο της πυρράς, για το άουτο ντα φε ή την πράξη πίστης…
Οι κανόνες της δίκης είχαν το δικό τους μυσταγωγικό χρώμα…
Έλεγαν οι δυο παράλογοι λοιπόν..:
Επισταμένη έρευνα στο σπίτι της κατηγορουμένης, ώστε να μη μπορεί να πάρει μαζί της βότανα, φίλτρα και άλλα μαγικά σύνεργα με τα οποία θα μπορούσε να προκαλέσει στον εαυτό της τη βασκανία "της σιωπής".
Για τον ίδιο λόγο η κατηγορουμένη θα έπρεπε να μεταφέρεται σε καλαθένια κλούβα, γιατί αν άγγιζε τη γη μπορούσε και πάλι να αποκτήσει τη δυνατότητα της σιωπής.
Οι βασκανίες της σιωπής είναι πολυποίκιλες και οι συγγραφείς επιστήνουν την προσοχή των δικαστών σε ορισμένες λεπτομέρειες.
Αν λόγου χάρη, η μάγισσα καταφέρει να πιει ένα μίγμα από νερό και κρασί μαζί με κάποιο βότανο μπορεί να αντέξει σε οποιοδήποτε βασανιστήριο.
Την ίδια αντοχή αποκτά αν φαει πίττα ζυμωμένη με γάλα από μητέρα και κόρη, ή αν καταπιεί σαπούνι λειωμένο σε νερό, η αν - και αυτή είναι η πιο ανατριχιαστική περίπτωση- καταφέρει να ρίξει επάνω της τη στάχτη από βρέφος αβάπτιστο που πρέπει η ίδια να σκοτώσει για αυτόν ειδικά τον σκοπό και να το κάψει. Πριν από τη δίκη..
Έπρεπε να ξυρίσουν τελείως το κεφάλι και το σώμα της κατηγορουμένης για να δουν που έκρυβε το διαβολικό σημάδι. Έπρεπε να τη τρυπήσουν με μακριές βελόνες ως τα πιο απόκρυφα σημεία της για να διαπιστώσουν ότι δεν κρύβονταν εκεί η διαβολική σφραγίδα.
Αν κατά τη διάρκεια - προσέξτε τρέλα - αυτής της διαδικασίας στην οποία αναφερθήκαμε πιο πάνω, τύχαινε να μη ματώσει κάποιο σημείο του σώματός της, αυτό αποτελούσε αναμφισβήτητο σημάδι ότι η γυναίκα ανήκε στη σπείρα του σατανά.
Αν σιωπούσε κατά τη διάρκεια της δίκης σήμαινε ότι ο Εξαποδώ την υποστήριζε.
Αν μιλούσε, αν αρνιόταν την ενοχή της, αν υπεράσπιζε τον εαυτό της ήταν απόδειξη της συνενοχής της με το διάβολο. Ήταν ένοχη έτσι και αλλιώς, είτε φώναζε, είτε ούρλιαζε, είτε ικέτευε, είτε σώπαινε στωικά.
Αν τελικά πέθαινε από τα βασανιστήρια, το σφάλμα δεν ήταν των δικαστών αλλά του Σατανά που παρέσυρε το θύμα έως τη πυρά.
Οι συγγραφείς δίνουν σαφείς οδηγίες και για τους δικαστές.
Θα πρέπει να έχουν επάνω τους πάντα την Ιερά Σύνοψη, αγιασμό και σταυρούς.
Να μη κοιτάνε τα θύματά τους στα μάτια γιατί μπορεί να τους έκαναν μάγια με σκοπό να της λυπηθούν.
Όσο για τον εαυτό τους;
Οι Κράμερ και Σπρέγκερ αισθάνονται την υποχρέωση να πληροφορήσουν τον ευσεβή αναγνώστη ότι είναι απαλλαγμένοι από τις βασκανίες που οι τόσες μάγισσες που καταδικάστηκαν από αυτούς θα μπορούσαν να είχαν ασκήσει.
Πρέπει να τονίσω ότι από σεβασμό στην ψυχική υγεία του αναγνώστη δεν ανέφερα τα κείμενα που οι συγγραφείς μιλούν για το σεξ (και εκεί με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες).
Σαβ Αυγ 23 2008, 01:26